Rodowód Wojskowego Instytutu Techniki Inżynieryjnej sięga roku 1927, kiedy to na podstawie rozkazu Ministra Spraw Wojskowych utworzono Instytut Badań Inżynierii. Kierownikiem Instytutu Badań Inżynierii został mjr inż. Wacław GŁAZEK. Następnie kierowali Instytutem ppłk Andrzej SZWYKOWSKI i ppłk Patryk O'BRIEN DE LACY. Instytut miał siedzibę w Warszawie przy ul. Nowowiejskiej 54. Z dniem 30 marca 1931 roku nadano charakter instytutu wojskowego i otrzymał nazwę Wojskowego Instytutu Badań Inżynierii (WIBI). Prowadził on studia i prace techniczne dla potrzeb wojsk saperskich, samochodowych, łączności i broni pancernej w zakresie zaopatrzenia sprzętu inżynieryjnego. Wykonywanie tych zadań obejmowało opracowanie projektów konstrukcyjnych, wykonywanie prób laboratoryjnych oraz opracowanie szczegółowych Warunków Technicznych. Instytut przeprowadzał badania kontrolno-odbiorcze, opiniował pomysły i wynalazki nadsyłane przez inne Wojskowe Instytuty Badań, w zakresie swojej fachowości i kompetencji. Zarządzeniem II Wiceministra Ministerstwa Spraw Wojskowych z dn. 14 listopada 1934 r. następuje likwidacja WIBI i powołanie z dniem 22.11.1934 r., Biura Badań Technicznych Saperów (BBTS). Kierownictwo Biurem objął kpt. inż. Stanisław MICHAŁOWSKI, a od 1936 roku ppłk Leopold GÓRKA. Biuro prowadziło prace techniczno-badawcze dla potrzeb wojsk saperskich i innych broni w zakresie sprzętu zaopatrzenia saperskiego. Podlegało Dowódcy Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych. Na podstawie zachowanych materiałów archiwalnych, należy sądzić, że organizacja Biura do 1939 roku pozostała bez zmian.
Następnie, już na obczyźnie w 1940 r. w Szkocji, początkowo przy Zgrupowaniu Saperów w obozie WP w Crafford, a później przy utworzonym w 1941 r. Centrum Wyszkolenia Saperów w Dundee (w późniejszym okresie przeniesione do Falkirk, a następnie do Irvine) utworzono Biuro Badań Technicznych Saperów pod kierownictwem ppłk Leopolda Adama GÓRKI. Nie odegrało ono jednak większej roli ze względu na ówczesne uwarunkowania. Praca jego ograniczała się jedynie do obserwacji wyposażenia saperów brytyjskich, rejestracji i wyciągania wniosków na przyszłość.
Należy tu jednak wspomnieć o istotnym wynalazku – o polskim wykrywaczu min, który oddał nieocenione usługi i zaoszczędził dużo krwi zarówno polskich, jak i sprzymierzonych żołnierzy.
